Este libro encantoume (xullo 2020)

Publicado por GÁLIX | 1.7.20 Deixa un comentario
XULLO 2020


 

Recomendamos: Irmá Paxaro de Tamara Andrés




Esta é a historia das irmás paxaro, aves únicas, “fillas iluminadas” nos espellos do tempo. Irmá paxaro é a recuperación dun abrazo. Trátase dunha personalísima e fermosa “disección da memoria”, un atreverse a pronunciar a palabra “ferida”, e unha vez pronunciada “recoñecer a dor para arrolala” para poder restituír o voo. Este libro de Tamara Andrés, publicado por Cuarto de Inverno con ilustracións de María Montes, ofrece un delicioso diálogo fantasmal cunha irmá perdida.
A casa da infancia das irmás paxaro é un universo propio cheo de privacións: “dende o centro neurálxico do corredor criámonos infinitas”, “construíamos novas casas no corredor durante o día”, “trenzabamos as tardes tras a fiestra do salón”. O ámbito doméstico adquire unha dimensión por veces carceraria, pois o mundo exterior representa unha prohibición: “a cancela que prometeramos non traspasar”. En contraposición a este lugar opresor está o exterior, o ceo aberto, o voo, as ás. Un libro aberto é un paxaro que estende as ás, e este poemario ten voo propio, a súa ferida é única e alcánzanos durante a lectura.
Neste proceso de restitución da infancia mediante a poesía é inevitable que cando as irmás paxaro xogan a ser estatuas pensemos nunha secreta irmandade con Alejandra Pizarnik: "La hermosura de la infancia sombría, la tristeza imperdonable entre muñecas, estatuas, cosas mudas, favorables”.
As irmás paxaro habitan un lugar que non lles permite levantar o voo e o poemario xoga coas “ás” como elemento semántico de dobre fío. Por unha banda é o que propicia o voo da liberación mentres que pola outra é algo afiado e cortante que separa e fere. Unha vez máis aparece a ferida, a dor da separación: “o coitelo ancora no ventre, desprega as ás -paxaro- e desgarra”.
A ausencia dos pais, que aparecen nun segundo plano, dota ás irmás paxaro dun espazo propio e singular que se agranda nesta recuperación da memoria como vínculo fraterno que, como dixemos, é “ferida” pero tamén “vexetación recuperada”, pois a infancia aquí é un xardín “desatendido” ao que se regresa para tecer unha nova orde conquistada mediante a linguaxe. O ser humano é un animal que se cura falando e a memoria regresa voando á casa das palabras perdidas.
O verso “Recoñecer a dor para arrolala” condensa o espírito dun poemario que é un berro para arrincar do ventre o coitelo da nostalxia, unha sanación para que ela, a outra á do voo, a outra parte da historia, a irmá paxaro, recupere a súa voz perdida a través do abrazo das palabras.

Iria Collazo López / Diego Alfonsín Rivero


______________________________
GÁLIX aporta cada mes unha recensión feita por algún socio para a sección Este libro encantoume da OEPLI, ao igual que o resto de seccións. Todos os meses poderás ver as recomendacións das seccións aquí, na web da OEPLI e as de GÁLIX, ademais, no noso blog (bota un ollo na barra lateral!). Se queres colaborar coas túas recensións para esta sección, non dubides en nos contactar.
Publicación máis recente Publicación máis antiga

0 comentarios:

[Comentario blog]