O blog de GÁLIX

Celebramos hoxe o Día Internacional do Libro Infantil, conmemorando a data de nacemento do escritor Hans Christian Andersen
Con motivo desta celebración, en tempos de confinamento, multiplícanse as mensaxes na rede como este vídeo que nos remite a escritora, socia de GÁLIX, Fina Casalderrey.



Este vídeo é un dos que publica hoxe, a Secretaría Xeral de
Política Lingüística, para celebrar o Día Internacional do Libro Infantil 2020, e que poderedes atopar na súa canle co portelo #aculturasegue LIX 2020.

 
Pola súa parte GÁLIX convídavos, con ocasión deste día, a compartir connosco en Instagram o voso conto preferido de Andersen en galego.
ABRIL 2020

Recomendamos: Os ecos do lume de Anxo Fariña
 

Días despois de ler Os ecos do lume, o resón das súas palabras volve axitar a mente das persoas que o leron. Ese mergullo no mundo subterráneo que o autor nos ofrece para falarnos de ecoloxía, de incomunicación, de egoísmo, de amizade, de amor... é tan intenso que o mesmo libro semella ser unha pequena pedra que cae na superficie líquida das nosas
emocións. O impacto da súa lectura provocará unha serie de ondas concéntricas que nos obrigarán a repensar a nosa relación co planeta, coas persoas ás que queremos e coa tecnoloxía.
Os ecos do lume é a viaxe iniciática dunha adolescente de doce anos que olla o mundo a través do móbil. Porén, a súa pasividade terá que dar paso a unha nova actitude se de verdade quere salvar a terra na que vive, o seu irmán e a si mesma.
Como Alicia no país das marabillas, a moza protagonista meteranos por un buraco a través do cal observaremos a realidade máis aló das aparencias. Descubrirá que, ás veces, a diferenza depende do punto de vista, e que os monstros podemos ser nós, e non os demais. Con ela e os habitantes introterrestres cruzaremos ao outro lado do espello para comprender que o universo no que vivimos é unha arañeira onde todos os seres estamos conectados.
Álex Mene

______________________________
GÁLIX aporta cada mes unha recensión feita por algún socio para a sección Este libro encantoume da OEPLI, ao igual que o resto de seccións. Todos os meses poderás ver as recomendacións das seccións aquí, na web da OEPLI e as de GÁLIX, ademais, no noso blog (bota un ollo na barra lateral!). Se queres colaborar coas túas recensións para esta sección, non dubides en nos contactar.
 
FAME DE PALABRAS
A finais do mes de abril, ou a comezos de maio, no meu país reverdecen os arbustos. Ao pouco tempo, as crisálidas das bolboretas prenden neles. Locen coma boliñas de algodón, mais as eirugas devoran folla tras folla ata que os arbustos perden o seu verde por completo. Cando as bolboretas saen das súas crisálidas botan a voar; pero malia todo, os arbustos non quedan arruinados: dentro dun ano volverán agromar, e así unha e outra vez.
Esta é a imaxe dunha escritora, a imaxe dun poeta: os contos e os poemas aliméntanse deles, ríllanos, esgótanos... E cando xa están escritos, saen voando para acabaren nos libros, para aterraren nos oídos daqueles que os escoitan. E isto non deixa de repetirse nunca...
E que ocorre cos poemas e cos contos?
Coñezo un rapaz ao que operaron dos ollos. Logo da intervención tivo que estar dúas semanas deitado sobre o seu costado dereito; e despois, durante un mes máis, non puido ler. Non puido ler nada. Cando, tras un mes e medio de repouso, volveu coller un libro, tivo a sensación de estar arramplando coas palabras a eito dunha tarteira. Como se as comese, como se as comese de verdade.
E coñezo unha rapaza que agora é mestra, e que dixo: “Pobres daqueles nenos aos que os seus pais non lles lían libros!”
As palabras, nos poemas e nos contos, son alimento. Non son alimento para o corpo, porque ninguén podería encher o estómago con elas. Son alimento para o espírito e para a alma.
Cando alguén ten fame e sede, o seu estómago encóllese e sécaselle a boca. Busca encontrar cando menos un codeliño de pan, unha cunca de arroz, un peixe ou unha froita. Canta máis fame, tanto máis se lle estreita a mirada, ata que xa non ve máis ca un bocado ou un grolo que o deixarían farto.
Pero a fame de palabras non se presenta deste xeito, senón que toma forma de abatemento, de apatía, de arrogancia. A xente que sofre deste tipo de fame non é consciente de que na súa alma reina o frío, non se decata de que está a pasar a carón de si mesma e non se ve. Unha parte do mundo váiselle das mans sen sequera notalo.
Esta fame unicamente poden saciala os poemas e os contos.
Se nunca o fixemos, existe a esperanza de que poidamos acalmar este tipo de fame?
Si. Aquel mozo le, raro é o día en que non o fai. E a moza que é mestra le contos para o seu alumnado. Cada venres. Cada semana.
E se algunha vez lle esquece, son as nenas e os nenos quen llo lembran.
E a escritora? E o poeta? Ao ano seguinte, reverdecerán. E volverán roelos os contos e os poemas que logo, transformados en bolboretas, botarán a voar. Unha e outra vez.
Escrito por Peter Svetina
Ilustrado por Damijan Stepancic
Traducido por Héctor Cajaraville
   
A sección eslovena da IBBY, ocupouse da elaboración da mensaxe e o cartel para celebración do Día Internacional do Libro Infantil, que conmemora cada 2 de abril a data de nacemento do escritor danés Hans Christian Andersen
O compañeiro Héctor Cajaraville, fíxose cargo este ano da tradución ao galego da mensaxe, que lle corresponde a GÁLIX, como sección da OEPLI, así como da súa difusión en Galicia.
Como parte das conmemoracións, que se estenderán ao longo de todo o mes de abril, GÁLIX convocou o concurso "Un poema na túa voz" no que convida a participar a todas as rapazas e rapaces de entre 6 e 14 anos gravando un poema en galego e mandando a gravación á galix@galix.org
Nestes momentos de necesario illamento, nos que cómpre ocupar e amenizar as longas horas nas que a cativada non sabe que facer, GÁLIX actualiza cada día o seu taboleiro de Padlet Recursos con moita LIX para ficar na casa (pica para entrar)
As últimas iniciativas que incorporamos son:

  • Un Xabi de chocolate, conto de Ledicia Costas publicado por Faro de Vigo.
  • A raposa fedella. Aventuras no mente das artes. Actividade en rede para facer en familia ofertada pola Cidade da Cultura.
  • Os libros sen páxinas: ditos, recitados, xogos corporais, rimas, etc das bebetecas. Bibliotecas Municipais da Coruña.
  • Xogos tradicionais galegos para tempos de recollida, catálogo de xogos tradicionais galegos para podermos xogar na casa durante estes días de confinamento obrigado.

 Manifesto de Paula Carballeira, para GÁLIX no Día Mundial do Teatro. 

Lembra, é preciso o teatro
Hai pouco escribín unha peza de teatro.
Tiven a sorte de que unha compañía de teatro me encargase o texto dunha peza que querían representar, porque ao teatro lle falta algo se os textos non se representan.
Tiven a sorte de que unha editorial quixo publicar o texto de teatro, porque hai unha chea de textos de teatro que ninguén publica e acaban esquecidos.
A obra chámase “Carabela” e empeza así:

“CARABELA.- Imos imaxinar unha historia.
As historias non existen se ninguén as imaxina, aínda que acontecesen de verdade.
Por iso hai que contalas.
Vouvos contar un anaco da miña historia.
Pero non a vou contar eu soa.
Para iso está o teatro.
Para que as historias teñan vida.”

Precisamos teatro.
Lembra.
Ao final, somos seres sociais.
Sen teatro nunca aprenderemos a confiar nos demais, a inventarnos e reinventarnos, a buscar as palabras coas que mellor expresar o que sentimos, a disfrazarnos de todas as persoas que levamos dentro e ser directores e directoras desas infinitas postas en escena que nos dan outras perspectivas, que nos axudan a poñernos no lugar do outro, da outra, que nos ensinan que se poden contar historias con luz, música, movemento, poesía, nun acto artístico complexo.
Sen teatro esqueceremos o que somos.
Sen teatro, as pantallas tomarán o poder e xa se sabe que as pantallas teñen pouca imaxinación.

Porque o teatro é irreverencia, rebeldía, liberdade.
Porque a miúdo non nos convence a escenografía, nin a iluminación, nin o vestiario da nosa realidade e precisamos pensar noutras posibilidades.
Porque queremos ver como cobra vida diante dos nosos ollos a poesía, as emocións na carne e nas palabras de quen as interpreta.

Porque cada acto teatral é un momento efémero, único no tempo e no espazo, como un riso ou unha bágoa, que nunca son iguais a outro riso ou a outra bágoa.
Porque durante o breve tempo dun espectáculo esquecemos as nosas miserias, grandes ou pequenas, os nosos medos e as nosas tristezas. Só existen na escena. E sempre é un xogo o que acontece en escena, que empeza e acaba nela.

Precisamos xogar o mellor e o peor do ser humano enriba dun escenario.
Precisamos compartir momentos de vida con persoas coñecidas e, sobre todo, descoñecidas, sen pantallas polo medio.
Precisamos rir e chorar ata quedar sen folgos coa complicidade da ficción que se nos presenta, coa seguridade de saber que, no teatro, non funcionan as convencións de fóra, e que é difícil sentirse so, sentirse soa.
Precisamos comprobar que os seres humanos podemos confluír para crear beleza.
Precisamos estirar os límites do tempo e do espazo, derrubar paredes, respirar a pleno pulmón.
Lembra.
Non o esquezas.
Precisamos teatro.

Pola súa parte Carlos Labraña contribúe á celebración con este vídeo.

O noso agradecemento verdadeiro á nosa socia Paula Carballeira e ao noso socio Carlos Labraña pola súa contribución, por estes dous traballos feitos a mantenta para a conmemoración.
  • Pola súa parte Urdime, propostas culturais, comparte connosco a súa celebración no Festival online Cantos e contos dende O POLEIRO con Teatro Ghazafelhos e a súa fermosa montaxe de Rubicundo.
  • Vídeo do Centro Dramático Nacional.

  • Para conmemorar este 27 de marzo o Día Mundial do Teatro 2020, o Instituto Internacional do Teatro (ITI) dá a coñecer a Mensaxe da que é autor o director de escena e dramaturgo paquistaní Shahid Nadeem. 
Leamos, representemos e, cando remate a reclusión, vaiamos ao TEATRO.
Debémosllo!