XUÑO 2019
É este un conto para o deleite dos
sentidos. Só os que estiveron nun zoco árabe como o da cidade siria
de Alepo, ou calquera outro, saben do bulir incesante de sensacións
que se perciben. Só os que pasearon por esas prazas e rúas puideron
sentir o verdadeiro pálpito da vida. Alí, en ese escenario, onde
tampouco falta a música, nin os buscadores de palabras, “que
apañan contos como outros cereixas”, nin os narradores e
narradoras, que engalanan as palabras e as lanzan ao ceo como se de
cometas se tratase, sitúanos Marilar Aleixandre da man de Antoine
Galland, personaxe real, orientalista francés do século XVIII,
disposto a escoitar o conto clásico de Alí Babá.
As
palabras en lingua galega escollidas pola autora, que parecen estar
cosidas con fíos de seda, van recreando unha trama coñecida, que a
pesares diso, non perde interese nin intensidade, senón máis ben o
contrario, acrecentan a nosa curiosidade. Do mesmo xeito, e de forma
simultánea sentímonos seducidos polo personaxe de Morxiana, muller
feiticeira e intelixente que non dubida en empregar todas as súas
armas para enfrontarse aos bandidos e vencelos. Ela é a verdadeira
protagonista da historia. Unha escrava que sirve na casa de Alí Babá
e que rachará coas leis do seu destino. A mirada feminina queda
abertamente manifesta dende o momento que Marilar Aleixandre inclúe
o nome de Morxiana no título do conto. Unha maneira de visibilizar e
facer xustiza a tantos anos de silencio.
Tampouco
faltan na historia chiscadelas alusivas ao tempo actual: aos
banqueiros, á venta de petróleo... que denotan que os tempos non
evolucionaron tanto como, talvez, pensamos.
Desfrutamos desta
lectura do conto tradicional, que non varía a trama, nin os
personaxes, pero que aporta un estilo de narrar suxestivo desde a
mirada de hoxe e cunha perspectiva de xénero necesaria para poñer
en valor o papel dunha muller, Morxiana, no lugar que sempre lle
correspondeu.
Dolores
Tobío Iglesias
É este un conto para o deleite dos
sentidos. Só os que estiveron nun zoco árabe como o da cidade siria
de Alepo, ou calquera outro, saben do bulir incesante de sensacións
que se perciben. Só os que pasearon por esas prazas e rúas puideron
sentir o verdadeiro pálpito da vida. Alí, en ese escenario, onde
tampouco falta a música, nin os buscadores de palabras, “que
apañan contos como outros cereixas”, nin os narradores e
narradoras, que engalanan as palabras e as lanzan ao ceo como se de
cometas se tratase, sitúanos Marilar Aleixandre da man de Antoine
Galland, personaxe real, orientalista francés do século XVIII,
disposto a escoitar o conto clásico de Alí Babá.
